Ter land ter zee en nu ook in de LUCHT!!!

‘I believe I can Fly, I believe I can touch the sky!!!’, om gelijk maar te beginnen met een quote uit het nummer dat afgelopen maandag geheel op mij van toepassing was. Het valt niet met woorden te omschrijven, maar ‘wauwww’ wat een fantastisch gevoel schoot er door mij heen, ik ben echt weer een geweldige ervaring rijker…

Ik zal echter bij het begin beginnen, dus later meer over dit onderwerp.
Afgelopen weekend en natuurlijk het weekend daarvoor -sorry ben een beetje aan de late kant met mijn update- hebben we weer van alles beleefd! Met zijn tienen besloten we zaterdag de…. een lang weekend richting Plettenberg Bay te vertrekken. Auto nummero 1 met vijf meiden erin, inclusief ikzelf, vertrok op vrijdagochtend rond de klok van half 10. Onze eerste pitstop op weg naar de eindbestemming was Tsitsikamma, waar een Canopy Tour op ons wachtte. Naar een reis van ongeveer vier uurtjes, veel koffie en muziek kwamen we aan. Een Canopy Tour is een tocht waarbij je van het ene bosplatform naar een ander bosplatform glijdt langs een stalen kabel op ongeveer 30 meter boven de grond. We hebben ongeveer tien tochten langs ‘kabelbanen door de bomen’ gedaan, waarbij we zigzaggend over verschillende natuurgebieden kwamen, o.a. een waterval. We hebben dan ook gigantisch veel lol gehad, terwijl we als Tarzan and Jane door de boomtoppen slingerden. Jammer genoeg zat de tocht er na drie kwartier al weer op en was het tijd om de reis richting Plettenberg Bay te vervolgen. Rond een uur of zes had ook de andere auto zich bij ons in het backpackers hostel gevoegd. Ons verblijfplaatsje heette dit keer Nantando en ik kan jullie wel vertellen dat ik deze tien weken nog niet eerder zo heerlijk in luxe heb kunnen slapen. Doordat onze auto als eerst gearriveerd was konden wij de beste kamer (ghehehe) uitzoeken. Ik deelde een kamer met nog drie anderen en we hebben het heel erg gezellig gehad op onze met eigen badkamer, tv en andere luxegoederen uitgedoste kamer. :) Die avond zijn we gezellig uitetengeweest naar een restaurant in de stijl van Mozambique. De avond werd spectuculair afgesloten toen opeens al het personeel uit de keuken kwam, rond de tafel kwam staan en begon te zingen en te dansen. Zoiets heb ik nog de rest ooit meegemaakt en we zaten dan ook met open monden van verbazing toe te kijken, waarna we spontaan besloten mee te doen.
De volgende ochtend stond er skydiven op het programma maar door het slechte weer kon dit helaas niet doorgaan. Ons strak geplande programma, tja Renaat en ik houden daar wel van :p, kwam hierdoor in de problemen. We besloten het echter allemaal door elkaar te gooien en vandaag de tocht naar de ‘Cango Caves’ te maken. Het was ongeveer twee uur rijden naar de grotten en de regen kwam echt met bakken naar beneden. Helaas deed de verwarming van onze Chicko niet helemaal waar het voor gemaakt was en blies in plaats van warme lucht juist koude lucht naar binnen. Uiteindelijk zaten er dus vijf verkleumde en verkouden meiden in een geheel beslagen autootje, wat uiteraard een reden tot lachen gaf. De grotten waren echt heel erg mooi om te zien. We volgden een tour met gids, waarbij we vele formaties -sommige miljoenen jaren oud- te zien kregen. De Cango caves zijn stalactiet grotten en worden beschouwd als een van de natuurwonderen hier in Zuid-Afrika die is ontstaan door de eeuwen heen. Naar de nodige fotosessies te hebben gehouden was het tijd om weer te vertrekken, er stond ons natuurlijk nog een tochtje terug te wachten. Dus wij weer lekker damp van de regen in de ‘ruime’ chicko, gelukkig maar dat er zoiets als chocola bestaat wat ons wel even zoet kon houden. Die avond heb ik lekker rustig aan gedaan en ben vroeg gaan slapen met de hoop op droog weer de volgende ochtend, zodat ik eindelijk mijn sprong kon gaan maken. Helaas mocht het niet baten en zag het weer er niet erg mooi uit de volgende ochtend. Na een telefoontje gepleegd te hebben kregen we te horen dat er sneeuw op de berg lag en dat het dus te koud was om te gaan springen. Heel erg jammer maar niets aan te doen, het walvis spotten kon wel doorgaan gelukkig! Allemaal dik ingepakt in een regencape met daarover heen een reddingsvest stonden wie die ochtend op de boot om de zee op te gaan. Na ongeveer tien minuten varen en turen over het water, roept die man ineens; ‘kijk walvissen’. Dus wij echt whaaaaa dat meen je niet. Dit was echt een super geweldige ervaring, nog geen 100 meter uit de kust zwom een hele groep van deze reusachtige beesten. Het waren mannetjes en vrouwtjes die naar Plettenberg Bay zwemmen om te paren. Om deze beesten in het wild te zien, fanatstisch. De boot kwam steeds dichter bij en op een gegeven moment doken ze gewoon onder de boot door. Dit was nog niet eerder voorgekomen tijdens dit seizoen en ons geluk kon dan ook niet op toen een walvis uit het water begon te springen. Net Free Willy, alleen is dat een orka. ;) Het is denk ik erg moeilijk om een voorstelling te maken van een beest van meer dan 80 ton en 18 meter lang die tien keer achter elkaar sprongen maakt boven het wateroppervlak. De uitleg die bij daar bij hoorde is dat ze naar het paren de over gebleven energie kwijt moeten, haha! Deze walvissen worden ook wel de southern right whales genoemd. Maar nu komt het, tijdens onze boattripje hebben we ook nog deelgenomen aan een reddingsactie. Het bleek dat een van de walvissen twee super lange touwen om zijn staart had zitten die door het water mee sleepten. Dit is niet alleen gevaarlijk voor de walvis zelf omdat zijn staart erdoor stuk gaat, maar ook voor de andere walvissen omdat het touw ze kan stikken. In deze streken wordt er nog veel op walvissen gejaagd en de mogelijkheid was groot dat het touw afkomstig was van een harpoen geweer. Doordat wij allemaal camera’s bij ons hadden was het mogelijk om op verzoek van de kustwacht, waar gelijk contact mee was opgenomen, een aantal duidelijke foto’s van het dier te maken. Deze werden later op de computer gezet en naar de kustwacht gemaild zodat deze de walvissen kon opsporen om het dier van het touw te bevrijden. Het was voor het maken van goede foto’s noodzakelijk de boot tussen de walvissen te manoeuvreren, wat ons de kans gaf om op nog geen 3 meter afstand een walsvis te bekijken. Behalve walvissen hebben we ook nog twee dolfijnen gespot die de naam atlantic hump-backed dolphins dragen. Het was bijzonder dat we deze dieren te zien kregen want het was maanden geleden dat ze voor het laatst voor de kust van Plettenberg gesignaleerd waren. Eenmaal weer op het vast land bleek ik deze dag niet over zeebenen te beschikken, wat ik overigens ook al op zee had gemerkt, en had ik erg last van misselijkheid. Gelukkig was dit weer geheel verdwenen naar een lekkere stevige lunch. Die middag was het tijd voor een heel ander avontuur. Femke, Sietske en Tini vonden het namelijk nodig om van de world highest bunjeejump gebruik te maken. Natuurlijk hebben we hen met zijn allen staan aanmoedigen en hebben we toegekeken hoe ze de sprong waagden.
Maandag was het dan eindelijk zover, het weer was mooi wat de volgende betekenis met zich meebracht.. Skydiven!! Toen we met zijn allen, naar even zoeken want tja het stond ook niet goed aangegeven ;), aankwamen stond het vliegtuigje al te wachten. Ja jongens een vliegtuigJE. Naar betaald te hebben en een aantal formulieren ondertekend te hebben over dat het erg gevaarlijk was en blabla besloot ik samen met Grieteke als tweede te gaan. Per tweetal klim je in het kleine vliegtuigje naar 10.000 ft. Nadat we onze uitrusting aan hadden gekregen en kennis hadden gemaakt met de twee mannen die ons op deze uitdaging vergezelden was de beurt aan ons. De sprong werd gefilmd dus we hebben erg gelachen over het gebrekkige engels en de onzin die we uitkraamden tijdens de weg omhoog. Het is echt een heel apart gevoel als het zover is om te springen. Zenuwen kon ik het niet noemen, want vreemd als het is had ik die niet. Ik heb achteraf het gevoel dat ik banger was toen ik op een olifant ging rijden dan dat ik uit een vliegtuig ging springen op een duizelingwekkende hoogte. Maar goed, ik zag Grieteke in de diepte verdwijnen en toen was de beurt aan mij. Voorzichtig moest ik mijn voeten om de standaard die onderaan het vliegtuig hangen plaatsen en na nog even gezwaaid te hebben naar de piloot sprong ook ik. Wat geweldig!!! Echt die vrije val valt met geen woorden te beschrijven. Het gaat zo verschrikkelijk snel dat ik het me niet eens meer goed kan herinneren. De vrije val duurde 34 seconden en ik heb een snelheid gemaakt van 219 kilometer per uur. Als de parachute eenmaal opengaat, is er ineens doodsestilte om je heen.. Je zweeft dan gewoon door de lucht en kunt genieten van een fantastisch mooi uitzicht, want wat kun je ongelofelijk ver kijken op zo’n hoogte. Al met al een onbeschrijfelijke ervaring.. En gelukkig is het allemaal gefilmd, heel charmant uiteraard haha lijk alleen net een hamster ;). Die middag was het alweer tijd om richting Port Alfred te vertrekken, waar we rond die avond en op tijd voor voetbal weer arriveerden.

Afgelopen zaterdag was een brak dagje, aangezien het die vrijdag een beetje te gezellig was geworden. Nederland had een mooie overwinning behaald en het feestje zetten zich door! Hahaha jullie kennen het wel.. :P Zondag heb ik Port Elisabeth onveilig gemaakt. Samen met Renate ben rond half negen ’s ochtends in een taxi vertrokken voor een dagje shoppen! Allereerst hebben we een beetje over de markt geslenterd voor souveniertjes, maar heb helaas niet echt veel kunnen vinden.. Dus sorry allemaal, geen leuke dingetjes uit South Africa dit jaar!:D. Toen het tijd was om te winkelen bleek er alleen een probleem te zijn. Het was ondertussen half een en de winkels bleken een uur te sluiten. Dus wij als een gek in de taxi naar het centrum, waar we een winkel ingedoken zijn. We hebben er wel om kunnen lachen dus al met al was het een gezellige dag!!

Na deze updates van mijn weekenden is het ook de hoogste tijd voor een update over het project waar ik in participeer. Het verloopt allemaal voorspoedig alleen hebben we het echt razend druk. Er komt altijd zo gigantisch veel bij kijken. De afgelopen twee weken hebben we elke ochtend vanaf 08.00 uur tot een uur of 16.00 uur in de bieb gewerkt aan ons ‘final report: Early Childhood Mapping Project 2008’ en ‘The Manual’. Gelukkig kunnen we nu zeggen dat het klaar is. Afgelopen disdag zijn we naar de drie pre-schools geweest in Marselle, waar we de afgelopen tien weken onderzoek hebben verricht. We hebben deze dag voor Sinterklaas gespeeld en een busje vol met speelgoed meegenomen voor de kinderen op deze scholen. Dit was zo super leuk om te doen. Al die kindertjes die op je af komen stormen en zich aan je vast klampen. Het ging er wilt aan toe en alle cadeautjes zijn gelijk in gebruik genomen. ;)
Woensdag hebben we een presentatie over dit project in Kenton on Sea. Het wordt een officiële gebeurtenis en er worden ongeveer 150 stakeholders verwacht. Spannend dus!! Na woensdag heb ik als alles goed verloopt nog een dag vrij.. I hope so!! Deze dag kan ik mooi besteden aan het inpakken van mijn koffer – oh my god ik heb zo’n bende gemaakt in deze tien weken-, aan het afscheid nemen van iedereen en van dit prachtige land!!
De terugtocht naar Nederland komt steeds dichter bij.. Nog maar drie dagen en dan zit ik gewoon alweer in het vliegtuig. De tijd is zo ontzettend snel voorbij gevlogen dat ik het nog maar nauwelijks besef. En hoe ontzettend ik het hier ook naar mijn zin heb gehad, toch kijk ik er ook naar uit om weer na huis te gaan. Ik heb heeel veel zin om iedereen weer te zien en natuurlijk staan er al de nodige feestjes te wachten!! :D:D

Tot de volgende keer!! ( wat denk ik ook gelijk de laatste zal zijn…).

Liefs vanuit Zuid Afrika - waar het weer steeds slechter word :s -, Rowena!!